Wilde ontmoetingen & avonturen in Tetebatu - Lombok

Ik vertrok naar Tetebatu, het groene hart van Lombok, met een Teun, Evi, Sam en Kelt, een Nederlands gezin dat ik had ontmoet in Senggigi. Ze besloten op het laatste moment met me mee te gaan op een avontuur vol rijstvelden, watervallen en onverwachte ontmoetingen.

Onze eerste stop: een wandeling door rijstvelden naar de Air Terjun Sarang waterval. Nog geen paar minuten onderweg voelde ik iets langs mijn voeten glijden. Een grijs-beige slang, ongeveer 50 cm lang! Mijn hart sloeg een slag over, maar tegelijk was ik gefascineerd. Wat als hij me had gebeten? We waren midden in de natuur.. Wie zou me kunnen helpen? 

Niet lang daarna renden kleine hagedissen in de struiken en mijn slangontmoeting vervaagde naar de achtergrond.
Een nieuwe ervaring wachtte al. Door het regenseizoen is de grond op plaatsen zoals Indonesië erg nat en modderig. Iedereen probeerde zijn eigen pad te vinden. Kelt, de jongste zoon, leek een goed pad te hebben gevonden, dus volgde ik hem zonder moeite.
Maar binnen enkele seconden zakte ik tot mijn knieën in de modder. 
Mijn sneakers? Naar de vaantjes!
Maar eh, wat is een avontuur zonder een beetje geknoei? Ik besloot verder te gaan, ze af te spoelen bij de waterval en later mijn slippers aan te trekken. 

De klim naar de waterval was zwaar, meer indrukwekkend dan de waterval zelf. Diep tussen rotsen verborgen, moesten we door water en over rotsen om er te komen. 
Tip: voorzie reservekledij en draag waterschoenen of ga op blote voeten! Een gids is beschikbaar om te helpen en die heb je echt nodig. Na de hele klim vroeg hij niets, maar ik gaf hem graag een fooi voor zijn zeer gewaardeerde hulp.

Na de lunch bezochten we het Monkey Forest. In tegenstelling tot Ubud, waar apen voedsel en andere spullen uit je handen grijpen, waren deze grijze en zwarte apen schuw en hoog in de bomen verscholen. Of dat dachten we.. 
In het begin zagen we er een paar. Toen meer, en plotseling weerklonken luide kreten. Paniek? Een waarschuwing? Tientallen apen klommen naar beneden en liepen allemaal in dezelfde richting, behalve eentje. Deze aap keek me in de ogen en liep recht op ons af en ik bevroor. Moest ik wegkijken? Terug stappen? 
Evi trok me dicht naar zich toe en we stonden allemaal samen als aan de grond genageld. Mijn hart bonsde. Net toen we onze adem inhielden, draaide de aap zich om en verdween in de jungle.

In de late namiddag, was het tijd om afscheid te nemen. 
Ik moest aan het werk en dus terug naar mijn accommodatie, terwijl het Nederlandse gezin zich in hun nieuwe verblijf in Tetebatu vestigde. We namen afscheid, maar beloofden contact te houden. Vroeg of laat zouden we elkaar vast weer tegenkomen.
En gelukkig had ik mijn laptop bij me. Dus ja, dat betekende een snelle vergadering in de auto onderweg op een Indonesisch eiland. Mijn klant vond het hilarisch.

Tja, remote werken draait om flexibiliteit, toch? 

Foto: rijstvelden Tetebatu